W jednorazowej scenerii, bez żadnych zbędnych fanaberii, bez histerii.

 

lubię iść późnym wieczorem przez miasto, ze słuchawkami w uszach ignorować otaczający świat. nie słyszeć samochodów, krzyków ludzi, przekleństw zza przystanku, szumu wiatru. chociaż to tak cholernie głupie, podświadomie wyobrażam sobie, że jestem częścią tej muzyki, a ona jest mną. nikt nie jest mi wtedy potrzebny, za nikim nie tęsknię, do nikogo nie idę. patrząc w niebo lub prosto przed siebie, nie czuję nic poza może cieniem smutku i przygnębienia, czasem buntu. nic z tym nie robię, jedynie tak intensywnie wczuwam się w słowa, że nie zauważam jak zaczyna padać deszcz. aż w końcu moja droga się kończy, przekraczam bramę podwórka i chociaż ani razu nie pomyślałam o tobie - wiem, że jedyne co mogę robić to wspominać i zastanawiać się co by było gdyby..

Przepraszam was za te tandetne teksty, ale ostatnio mam brak weny do pisania czegoś sensownego .. Wszystko mnie denerwuje, nawet moje włosy, które zapuszczam już od roku. Chyba je obetnę.. Jak myślicie krótkie fryzury są sexy. ?